Novica Milić: Gozbe

Novi rukopis Novice Milića svojevrsna je istorija književnosti od antičkih vremena do kasne renesanse, ali, ako se tako može reći, problemska istorija književnosti u kojoj su opšta mesta tek okvir za refleksije o motivima, temama, problemima što ih određeno doba pokreće i razrešava. Književnost se, utoliko, razume kao odgovor na epohalne sklopove, kao pokret duha koji nastoji da prodre u ono što određeno doba čini upravo takvim kakvim se reflektuje u književnosti. Zbog toga je Milićev rukopis, u svojim uopštavanjima, i filozofski tekst koji barata pojmovima i strukturama. Ne, dakle, teorijsko-književna studija – iako jeste i to – već filozofska refleksija koja će u razmatranje davnih epoha bez predrasuda da unese savremene filozofske, filološke, etimološke zaplete i dileme. 

U pet emisija donosimo Milićeva razmatranja renesansnih pisaca, ali iz sasvim specifičnih perspektiva. Ako je, recimo, opšte mesto istorije književnosti da u sledu koji počinje s Danteom i vodi do kraja renesanse, problem tela i telesnosti postaje sve naglašeniji – Danteova Beatriče je tek netelesni ideal, Petrarkina Laura je telesna, ali ne u punoj meri, dok Bokačovi junaci uranjaju u telesnost bez ostatka – Milićeva intervencija remeti to školsko mesto renesansnih motiva utoliko što problem tela u renesansi postavlja kao motiv koji vodi do složenijih struktura i otvara kudikamo dublja pitanja epohe. Telo postaje politički, a ne samo umetnički ulog, ono s (hrišćanske) margine prelazi u centar renesansnih opsesija, ali na takav način da, zapravo, postaje ulog u izmenjenim duhovnim igrama, ono postaje zalog ne samo umetničke i političke slobode, već i budućnosti koja se ogleda upravo u delima velikih renesansnih pesnika i pisaca. 

Čita Aleksandar Božović
Urednik Ivan Milenković