Preminuo akademik Ljubomir Simović

Prikazujući u svojim delima društvene i porodične prilike minulog doba, Simović aktuelizuje pitanja individualnih sloboda, položaja žena u patrijarhalnom svetu, nemoći pojedinca koji protiv svoje volje biva uvučen u opasne političke intrige.

Kao pomni posmatrač naroda i malog čoveka u njemu, svojim antologijskim dramama on periferiju pretvara u epsku pozornicu, a njene junake u važne svedoke univerzalnog vremena.

U istoriju naše drame uveo je putujuće glumce, sitne prevarante, prosjake i prigradske antiheroje, stvarajući od njih likove antičke snage. Govoreći univerzalnim jezikom, njegove družine iz ,,Putujućeg pozorišta Šopalović” i kafane ,,Šargan” stizale su na pozornice širom sveta, sve do dalekog Japana i Koreje.

Rođen 2. decembra 1935. godine u Užicu, Ljubomir Simović je u rodnom gradu završio osnovnu i srednju školu, a diplomirao je na Filološkom fakultetu Univerziteta u Beogradu, na Grupi za istoriju jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik.

Za vreme studija radio je kao urednik i odgovorni urednik studentskog književnog časopisa Vidici. Radni vek je proveo kao urednik u kulturnoj redakciji Radio Beograda.

Objavio je pesničke knjige: Slovenske elegije (1958), Veseli grobovi (1961), Poslednja zemlja (1964), Šlemovi (1967), Uoči trećih petlova (1972), Subota (1976), Vidik na dve vode (1980), Um za morem (1982), Deset obraćanja Bogorodici Trojeručici hilandarskoj (1983), Istočnice (1983), Gornji grad (1990), Igla i konac (1992), Ljuska od jajeta (1998), Tačka (2004) i Planeta Dunav (2009).

Izbori iz Simovićevog pesništva objavljeni su u knjigama Izabrane pesme (1980), Hleb i so (1985, 1987), Istočnice i druge pesme (1994), Učenje u mraku (1995), Sabrane pesme I-II (1999) i Pesme, Knjiga prva i Pesme, Knjiga druga (2005).

Simović je napisao četiri drame: Hasanaginica, Čudo u Šarganu, Putujuće pozorište Šopalović i Boj na Kosovu. Njegove drame su izvođene na mnogim našim scenama, kao i u inostranstvu.

Pored poezije i drama, posvećeno je pisao i eseje o srpskim pesnicima i dramskim piscima. Iz toga je nastala knjiga Duplo dno, koja je doživela više izdanja.

Eseje o likovnim umetnicima objavio je u knjizi Čitanje slika (2023).

Simović je napisao i dnevnik snova Snevnik (1998) i roman Užice sa vranama (1995).

Počev od knjige autopoetičkih i angažobvanih eseja Kovačnica na Čakovini (1990), Simović je napisao čitavu seriju knjiga u kojima je raspravljao o aktuelnim književnim, kulturnim, društvenim i političkim pitanjima: Galop na puževima (1994), Novi galop na puževima (1999), Guske u magli (2005), Obećana zemlja (2007), "Titanik" u akvarijumu (2013), Žabe u redu pred potkivačnicom (2016), Odbrana Beograda (2020) i Neslana so (2023).

Odabrana dela Ljubomira Simovića u 12 knjiga objavljena su 2008. godine.

Dobitnik je najvažnijih književnih nagrada za poeziju, dramu i esejistiku.

Od 27. oktobra 1994. godine bio redovan član Srpske akademije nauka i umetnosti.