Gladijator II: Šta misle istoričari o verodostojnosti događaja prikazanih u filmu

Radnja filma Gladijator II dešava se skoro dve decenije nakon zbivanja u originalnom filmu, za vreme vladavine cara Karakale (koga tumači Fred Hečinger) i Gete (Džozef Kvin) početkom 3. veka nove ere.

Film prati Lucija (Pol Meskal), Maksimusovog sina (Rasela Kroua). Sada odrastao, Licije živi u drevnom severozapadnom afričkom kraljevstvu, Numidiji, pod maskom novog identiteta da bi se zaštitio od političkih intriga u prestonici.

Kada rimske snage, predvođene tribunom Markom Akacijem (Pedro Paskal), napadnu Numidiju, događa se tragedija. Lucijeva žena je ubijena, a on zarobljen. Kao roba kupuio ga je Rimljanin Makrin (maestralno ga je prikazao Denzel Vošington), i vodi ga u Rim. Tamo je primoran da u brutalnom svetu gladijatorskih borbi, svom otmičaru donese profit.

Ali koji od ovih likova su zasnovani na stvarnim drevnim ljudima – i koliko se njihove sudbine poklapaju sa onom koju imaju u Skotovom nastavku?

Početna scena invazije u Numidiji, smeštena u 200. godinu nove ere, odstupa od stvarne istorije. Nakon pobede Julija Cezara u bici kod Tapsusa 46. godine, Numidija (današnji Alžir) je podeljena. Istočni deo formirao je provinciju Afrika Nova, a zapadni region oko Sirte postao je rimska kolonija.

Početkom III veka nove ere, rimski car Septimije Sever (koji nije prikazan u filmu) od Numidije je napravio nezavisnu provinciju.

Filmski prikaz buntovnog numidijskog grada više liči na razigrani francuski strip, Asteriks i Obeliks, gde malo selo prkosi rimskoj dominaciji. Umesto da odražava složenost rimskog imperijalizma, film usvaja stereotip malene, nesalomive grupe koja se bori protiv imperije u snažno utvrđenom lučkom gradu.

Ovo mešanje mita i istorije izaziva senzibilitet stripa pre nego ozbiljan istorijski narativ, dajući prednost spektaklu nad preciznošću.

Prepravljanje istorije za potrebe filma

Film stavlja Karakalu i Getu u centar političkih intriga. I to uprkos činjenici da su pravi carski naslednici bili još samo deca, u to vreme oko devet i deset godina.

Predstavljanje mladih momaka kao lukavih političkih manipulatora je deo koji bi čak i najmaštovitiji scenarista teško mogao da odbrani. Štaviše, 200. godine naše ere, njihov otac Septimije Sever je još uvek bio veoma živ i kontrolisao je carstvo, nastavljajući svoju vladavinu još 11 godina.

Zatim tu je Lusila (Koni Nilsen), druga ćerka Marka Aurelija. Film joj daje istaknutu ulogu, iako je, nažalost, u stvarnom životu pogubljena oko 181. ili 182. godine – skoro dve decenije pre događaja Gladijatora II.

Portret Makrina je još jedan istorijski pogrešan korak. Iako je došao na vlast pod Septimijem Severom i Karakalom, Makrin je postao car tek 217. godine.

Film dramatizuje Makrinovu ulogu tako što ga prikazuje kako navodi Karakalu da ubije Getu, pa čak direktno ubija Karakalu u Cirusu maksimusu, dodajući još jedan izmišljen sloj istorijskim događajima. Ali u stvari, iako je Makrin bio umešan u zaveru za eliminisanje Karakale, on nije fizički ubio cara.

Istorijski izveštaji poput onih Kasija Dija ili Historije Avguste ne podržavaju filmski prikaz Makrina koji ubija Karakalu pred publikom.

Karakala je zapravo ubijen 217. godine nove ere tokom putovanja od Edese u Turskoj do Kare u Siriji. Ubica, vojnik po imenu Marcijal, zadao je Karakali smrtonosni udarac, navodno po nalogu Makrinovih pristalica, koji su pokušali da ga uzdignu na tron.

Ostavljajući po strani netačnu vremensku liniju, film je raskošan prikaz rimskog načina života u srednjem carskom periodu. Uz impresivne scene bitaka, duele gladijatora, velike svečanosti i zadivljujuće kostime, još uvek imaju u čemu da uživaju, čak i najortodoksniji poznavaoci istorije.