Moris Dirifle: Rekvijem

Za razliku od vokalnih deonica koje su, kako u početnoj tako i u završnoj verziji partiture, poverene mecosopranu, baritonu, i horu, Dirifle je načinio čak tri različite orkestracije ovog dela: za orgulje, za orgulje i gudački orkestar uz trubu, harfu ili timpane; te za orgulje i orkestar u punom sastavu.

Konačnu verziju Rekvijema, u obliku u kojem se danas najčešće izvodi, kompozitor je dovršio 1961. godine - kao delo za soliste, hor, gudački orkestar, trube i orgulje.

Dirifleov pristup tekstu, tokom devet stavova koliko sadrži njegova misa za mrtve, bio je gotovo identičan onome koji je imao Gabrijel Fore kada je komponovao (svoj) Rekvijem 1889. Kompozitor je izostavio stav Dies Ire, smatrajući ga neprikladnim za lirski i meditativni ton kompozicije, dok je - takođe po ugledu na Forea - uveo stavove Pie jezu, In Paradisum i Libera me.

Rekvijem, koji je Dirifle posvetio uspomeni na svog oca, predstavlja kulminaciju kompozitorovog stvaralaštva. U njemu se ukrštaju raskošan harmonski jezik pod snažnim uticajem Forea, Debisija i Ravela, te bogato lično iskustvo u vokalnom izrazu koji je Dirifle negovao od najranijih dana - najpre pevajući u dečačkom horu Katedrale u Ruenu, a potom i na Pariskom konzervatorijumu  gde je jedan od ključnih elemenata na studijama za orguljaše bila upravo harmonizacija zadatih melodija.

U večerašnjoj emisiji, Rekvijem Morisa Diriflea izvode: Elen Buvije, mecosopran, Avijer Depraz, bas, Mari-Madlen Dirifle-Ševalije, orgulje, Horovi  Filip Kajar i Stefan Kaja i Orkestar Lamure.

Urednica emisije Svetlana Matović