Domaći film „Oaza“ osvojio značajno priznanje na Venecijanskom festivalu

Nagrada „Evropa Sinemas Lejbl“ se dodeljuje se u Veneciji od 2004. godine – kao vid pomoći evropskim filmovima u bioskopskoj distribuciji, odnosno povećanju njihovog dometa do publike i medija.

Posle svetske premijere na 77. Venecijanskom festivalu u okviru paralelnog i nezavisnog programa „Dani autora", prva kritika srpskog filma Oaza, drugog dugometražnog igranog ostvarenja beogradskog reditelja Ivana Ikića, izašla je iz prera urednice u RTS-u i filmske kritičarke, Sandre Perović.

„Već uvodno arhivsko svedočanstvo s kraja šezdesetih godina 20. veka nastalo u bivšoj državi uvodi nas priču o onima koji su rođeni drugačiji, kao lica ometena u razvoju sa posebnim potrebama. Autentičan zapis o mogućnostima njihovog osposobljavanja i prilagođavanja u specijalnim ustanovama, diskretno se pretapa u vreme sadašnje i tu počinje angažovana art haus ljubavna melodrama sa snažnim socijalnim potencijalom, koja nas podstiče da se upitamo koliko razmišljamo o ljudima koji su igrom sudbine razlličiti, sa ograničenim životnim prostorom i mogućnostima.

Dugometražni igrani film Oaza reditelja Ivana Ikića podseća da su tu, da su prisutni i da imaju pravo na pristojan život u kome se dešavaju emocionalna previranja.

Tinejdžeri Marija, Robert i Dragana su glavni junaci, a u ostvarenju koje je na granici eksperimenta, glume ih lica sa posebnim potrebama, štićenici ustanove socijalne zaštite „Sremčica“, debitanti Marijana Novakov, Valentino Zenuni i Tijana Marković koje je reditelj za ovaj svojevrstan hrabri podvig posvećeno pripremao godinu dana u okviru specijalne glumačke radionice.

Oni jednostavno briljiraju pred kamerom predočavajući nam nesvakidašnji ljubavni trougao u Domu koji je za njih svojevrsna oaza u odnosu na surov spoljni svet, najčešće nemilosredan prema slabijima. Potpuno ogoljeno, bez mnogo reči i dijaloga, više vizuelnom ekspresijom i gestikulacijom duboko su dočarana unutrašnja stanja nesrećnih duša, njihova muka, teskoba, patnja za porodicom kao nukleusom društva, glad za ljubavlju i konstantna želja za begom u spoljni svet, kao izlazom ka željenoj slobodi.

Jedini profesionalni glumci u filmu su, u ulozi vaspitača – Goran Bogdan i Maruša Mejer koji bezrezervno dele kadar sa kolegama naturščicima.

Snimljena kamerom između dokumentarizma i fikcije, Oaza stvara briljantnu fuziju između dva filmska roda, dokumentarnog i igranog. Za ovaj dvosatni smelo koncpiran film koji inicira teskobu kod gledaoca, potrebno je strpljenje, jer krajnji cilj nije da zabavi, već da probudi empatiju.

Ostvarenje Ivana Ikića je sirov, surov, realan prikaz jednog paralelnog skrajnutog sveta, sa epilogom koji je gotovo Šekspirovski“.