Preminuo akademik Mihailo Vojvodić

Mihailo Vojvodić diplomirao je na Grupi za istoriju Filozofskog fakulteta u Beogradu 1960. godine. Na istom fakultetu je magistrirao 1964, a doktorsku disertaciju "Skadarska kriza 1913. godine" odbranio je 1966. godine.

Akademsku 1964/65. godinu je proveo na specijalizaciji u Francuskoj.

Za asistenta na Katedri za opštu istoriju novog veka Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu izabran je 1961. Na matičnom fakultetu prošao je sva univerzitetska zvanja, a
za redovnog profesora izabran je 1980. godine. Takođe, na istom fakultetu obavljao je dužnost šefa Katedre za opštu istoriju novog veka, upravnika Odeljenja za istoriju (1988−1990) i dekana
(1998−2000).

Bio je i naučni sekretar Jugoslovenskog nacionalnog komiteta za istorijske nauke i predsednik
rukovodećih odnosno naučnih veća na Univerzitetu u Beogradu, Istorijskom muzeju Srbije i Istorijskom institutu Crne Gore.

Polje njegovog naučnog interesovanja obuhvatalo je opštu i nacionalnu istoriju novog veka, posebno razvitak Istočnog pitanja, međunarodne odnose Srbije i politiku velikih sila na Balkanu. Kao i svoju doktorsku tezu, veliki broj radova posvetio je tematici balkanskih ratova.

Proučavajući razne teme iz nacionalne istorije sagledavao ih je u kontekstu međunarodnih odnosa i istorijskih procesa u Jugoistočnoj Evropi.

Iz njegove bogate bibliografije izdvaju se monografije: "Srbija u međunarodnim odnosima krajem XIX i početkom XX veka" (1988), "Putevi srpske diplomatije: Ogledi o spoljnoj politici Srbije u XIX i XX veku" (1999),"Izazovi srpske spoljne politike (1791−1918)" (2007), "Godine
neizvesnosti: Srbija u međunarodnoj politici 1903−1908" (2021), "Balkanski rasplet: Otpor Srbije stranim interesima na Balkanu (od Aneksione krize do Velikog rata)" (2024). Ličnosti i
delu Stojana Novakovića posvetio je studije: „Stojan Novaković i Vladimir Karić" (2003), "Petrogradske godine Stojana Novakovića (1900−1905)" , "Stojan Novaković" (2012), "Samo svojim putem: Stojan Novaković u skupštinskom i javnom životu Srbije 1905−1915" (2015).

Priredio je jedanaest knjiga srpske diplomatske građe iz obimne zbirke dokumenata posvećenih spoljnoj politici Srbije u periodu od 1903. do 1914. godine.

Za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti izabran je 2009, a za redovnog 2015. godine. U okviru Akademije obavljao je dužnost sekretara Odeljenja istorijskih nauka (2016−2024), bio je član Odbora za proučavanje nastanka Kraljevine SHS 1914−1918, Odbora za istoriju XIX veka, Odbora za istoriju XX veka, Odbora za istoriju srpsko-ruskih odnosa i Vardarskog odbora. Takođe, bio je član Upravnog odbora Fonda SANU i predsednik Upravnog odbora Balkanološkog instituta SANU.

Za svoj naučni rad dobio je brojna priznanja, među kojima se izdvajaju: Nagrada Vukove zadužbine za nauku (2012), Nagrada "Vladmir Ćorović" (2012) i Povelja Univerziteta u Istočnom Sarajevu.
Kao istoričar izuzetnih istraživačkih kvaliteta obradio je mnoge važne teme vezane za opštu i nacionalnu istoriju. Svojim naučnim i pedagoškim radom ostavio je neizbrisiv trag u razvoju
naše istorijske nauke.