Ta divna neostvarenja Slavka Krunića

 Posle deset godina slikar Slavko Krunić izlaže u Beogradu, aprila 2024. u Galeriji Radio-Televizije Srbije. Novi ciklus Krunićevih slika pod nazivom „Ta divna neostvarenja“ obuhvata oko 40 dela ovog majstora svog zanata koja do sada nisu viđena u javnosti.

Posebnim slikarskim rukopisom i snagom kreativnog duha Slavko Krunić izdvaja se na umetničkoj sceni ovih prostora nastavljajući tradiciju srpskih slikara fantastike. Na njegovim delima predstavljeni su ljudi sa njihovim fantastičnim životnim pričama i krupnim neobičnim očima poput nekih arhajskih, čudnovatih bića. Galerija lica koje Krunić slika prepoznatljiva su već na prvi pogled. Ta lica kao da izlaze iz nekih već viđenih likovnih dela ili književnih romana. Svi su besprekorne kože bez belega ili ožiljaka, idealizovani poput savremenih svetaca, a ipak što ih duže gledamo, ta lica sa Krunićevih slika nam postaju poznatija, bliža, kao ljudi koje svakodnevno srećemo. Efekat začudnog na portretima, izazvan asimetrijom, na zrnastoj teksturi koju najčešće koristi daje njegovim slikama posebnu slojevitost – materijalnu, ali i onu vremensku.

Ipak, umetnik se očigledno ne oslanja mnogo na stvarnost. Krunić se igra idejama i stavlja ih u obrazac kritike odnosno satire. Dok mnogi stvaralaštvo Slavka Krunića nazivaju nadrealizmom, magičnim realizmom ili kako je najsveobuhvatnije - fantastična umetnost, sam umetnik kaže da termin sanjalačka umetnost možda najpreciznije opisuje njegov opus.

U najnovijem ciklusu, koji predstavlja u Galeriji RTS, Krunić pravi pomak u svom stvaralaštvu odvajajući glavne protagoniste od karakterističnih renesansnih prizora. Slike u novoj atmosferi predstavljaju novost u opusu ovog vrsnog umetnika.

Slavko Krunić rođen je 1974. godine, u Beogradu. Slikarstvo je izučavao u klasi profesora Radomira Reljića na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu, diplomirao 1998. godine, a magistrirao 2002. u klasi profesorke Anđelke Bojović. Od 2000. godine član je umetničkog udruženja ULUS, a od 2011. – ULUPUDS-a.

Dela je izlagao na više od 200 samostalnih i grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu, od toga na 39 samostalnih. Njegove slike dospele su do javnih i privatnih zbirki, kolekcionara sa najneočekivanijih strana sveta, a ilustracije su našle put do brojnih knjiga i časopisa. Od 2010. do 2015. godine radio je kao ilustrator za Politikin Zabavnik. Knjigu “Satirikone” objavio je 2010. godine. Junaci Krunićevih slika postali su tada junaci kratkih priča francuske književnice Elodi Pinel. Sa književnicom Mirjanom Ognjanović upriličio je tri knjige – „Uprava neukaljanih časti“ (Akademska knjiga), „Nesanica za dvoje” (Booka) i „Mauzolej” (Altanova), da bi četvrtu knjigu „Lažne bajke“ (Booka) realizovali zajedno sa piscem Davidom Albaharijem. Sa spisateljicom Sanjom Domazet priredio je knjigu „Male boginje“ (Službeni glasnik). Svoju monografiju „Mauzolej nesavršenstva“ sa tekstom Bila Gulda, američkog muzičara i producenta, objavio je u Londonu. Ilustrovao je knjigu „Knjiga koje nema“ Đorđa Balaševića. Ilustrovao je katalog, plakat i bilbord opere „Verter“ Narodnog pozorišta u Beogradu, kao i plakat i bilbord za operu Seviljski berberin. Njegovi radovi se mogu naći na omotima muzičkih izdanja svetski poznatih izvođača. Beograđani ga pamte kao di-džeja poznate „Akademije“ 90-tih godina, a muzika je ostalai danas važan deo njegove inspiracije. Živi i radi u Beogradu i Novom Sadu.

U tekstu za katalog izložbe Slavka Krunića u Galeriji RTS književnik Branko Kukić analizrajući njegovo delo i savremenu dekadenciju između ostalog kaže:

«Na portretima Slavka Krunića primetio sam jednu slikarevu interesantnu nameru, verujući da on te svoje umetničke poruke nije svestan. Naime, na mnogim slikama srpskog slikarstva XIX veka slikari su na portretima poznatih i nepoznatih uz portret stavljali neki simbol, bilo znak flore, faune ili nekog predmeta. Da li su to bili simboli raspoloženja portretisanog, ili simboli njegove mladosti, starosti, otmenosti, skore smrti, njegovog dela i karaktera, ili znaci predskazanja, to je tema pretpostavki tumača tih portreta. Da li su naslikani zbog tadašnjih manira, razloga žanr-slikarstva, ili zbog ulepšavanja portreta, ili iz nemoći postavke portreta, mi to ne možemo pouzdano znati. O tome istoričari umetnosti mogu da razglabaju do mile volje. Mislim da su stari slikari imali u vidu da je ceo bogovetni svet jedna celina, i da svaki delić te celine odražava svet kao tačku u kojoj je sve sažeto. Vraćanje toj ideji danas se zove – dekadencija. Ali simboli na tim slikama mogu da znače radost, tugu, melanholiju, prolaznost života, rađanje novog sveta i novih ideja, zapitanost nad svetom, strah, smrt ili njeno naslućivanje. Sve je to skupljeno u intuiciji i naslućivanju slikara koji portretiše, ili ti simboli znače nešto konkretno. Ali to jedino ili sluti ili zna portretista, jer on putem svoje umetnosti „vidi“ sudbinu, ali ne samo sudbinu jedne ličnosti, nego i sudbinu sveta. U tom trenutku on je i „jungovac“, ili „frojdovac“, ili „vidoviti“, dakle neprikosnoveni. Smisao umetnosti je, između ostalog, i u tome.

Ne znam da li je slikar Slavko Krunić svestan ovoga o čemu govorim. Ali kada je umetnik bio isključivo racionalni tehnolog? Nikada.

Prezrenjem dekadencije bojim se da će u vremenu koje dolazi umetnik biti doveden u stanje kada će samog sebe više ceniti kao tehnologa, odnosno tehničara, nego onoga koji svetu daje stoznačne poruke, slutim da će svet podići na jednodimenzionalnost. Ta strepnja i sumnja već predstavljaju strah, nemoć i užas današnjeg sveta»- ističe Kukić.

(ceo tekst možete pogledati u katalogu izložbe).