I na parketu i na klupi - trofejni!

U sezoni 2011-2012. godine, prvi superligaški klub u severnom komšiluku Srbije, bio mu je „Kermend" sa kojim osvaja Treće mesto, i bronzanu medalju, u završnom „finalu četvorice" (takozvanom „Fajnal foru") Državnog kupa Mađarske... Dejan potom prelazi u „Faktum" iz Debrecina u kome je bio redovni „starter" u Prvoj „petorci", a zatim potpisuje za JKSE iz Jazberenja, klubom koji sa njim u sastavu prvi put u svojoj istoriji obezbeđuje evropsku „vizu" - učešće u Kupu izazova Evrope (poznatijem kao „Čelendž kup") pod patronatom Svetske košarkaške federacije - FIBE.

Pre Mađarske, Mladenović je igrao u slovačkom timu „Ksero" iz Nitre, a nakon toga čak u četiri kluba u Rumuniji - brašovskom „CSU", „CSM-OLHIMU" iz Raminku Valčeje, „ČSM-u" iz Jaše i temišvarskoj „Elbi" sa kojom je ušao u finale Nacionalnog kupa Rumunije igrajući protiv tada neprikosnovenog „Asesofta" iz Ploeštija.

Matična ekipa ovog 185 centimetara visokog košarkaškog plejmejkera („jedinice" u timu!), rođenog 1985. godine u Senti (u Srbiji), bio je subotički „Spartak" u kojem je prošao sve igračke kategorije (i u kojima je, u svakoj od njih, što je kuriozitet - osvojio prvenstvo Vojvodine). Za „Plave golubove" iz najsevernijeg srpskog grada, Deki (kako ga svi zovu) - igrao je i kao senior, a u matici je još nastupao i za OKK „Kikindu" i „Polet" iz Novog Bečeja...

Tokom dugogodišnje igračke karijere, Mladenović (koji je oženjen Anom i ima jednogodišnjeg sina Dušana), čvrsto je definisao svoje ciljeve. Rešio je - i posle sporta-sport!... Zato se paralelno i obrazovao. Stekao je profesorsku diplomu Fakulteta fizičke kulture i sporta u Novom Sadu, završio master studije i - visoki je košarkaški trener!

I nije dugo čekao na opciju novog početka u ovim strukama. Od školske 2015-2016. godine zaposlio se kao profesor fizičke kulture i kao trener košarkaške sekcije u Srpskoj gimnaziji „Nikola Tesla" u Budimpešti (uz to, ponovo je učitelj i ekipe košarkaša iz Budaorša, u koju je u decembru 2020. prešao iz budimpeštanskog ligaša „Ujpešta")...

Da će sebe u budućnosti „ulogovati" (da tako kažemo!) u posao trenera - „video" je u svojoj poslednjoj prvoligaškoj sezoni u dresu „Jazberenja", kada je umesto šefa stručnog štaba (koji se razboleo) dobio šansu da vodi tim - jer je jedini od igrača imao trenersku licencu. Protivnik im je bio lider na tabeli i višestruki prvak Mađarske - „Pakš atomeromu". Motivisani usled nesvakidašnje situacije i sa malim taktičkim korekcijama u igri, „Jazberenj" je uspeo da iznenadi prvaka i pobedi sa dva koša razlike.

Ličnim trenerskim uspehom Dejan Mladenović smatra i to, što je nakon samo šest meseci trenerskog iskustva dobio priliku da kao prvi strateg predvodi kadetsku i juniorsku selekciju košarkaša „BDŠE" iz Budaorša na turnirima "Evropa za mlade", na kojima je ovaj tim uspeo da nadigra i renomirane ekipe iz Praga, Londona, Minhena, Helsinkija...

Svojim dosadašnjim najvećim trenerskim uspesima (u karijeri koja je tek na početku, kako kaže), ipak, smatra dve osvojene Zlatne medalje (u 2017. i 2019. godini) na Đačkoj olimpijadi srednjih škola i gimnazija Mađarske na završnim turnirima u Pečuju - sa muškom košarkaškom ekipom budimpeštanske Srpske gimnazije "Nikola Tesla", i pehare za najboljeg trenera na oba ova državna turnira.

Zanima nas koliko se rad košarkaškog trenera u školi razlikuje od onog u klubu?

„Razlika je u kategoriji i kvalitetu takmičenja, u uslovima rada, broju treninga, posvećenosti igrača, spremnosti na odricanja i žrtvovanja. Takođe, razlika je i u predznanju sa kojim mladi košarkaši dolaze, tako da ima primera kada trener mora da spušta kriterijume i reprogramira trening zbog nivoa njihovog tehničko-taktičkog znanja. U svakom slučaju, tu ima puno stvari na kojima treba raditi, popravljati ih, nadograđivati. Osnovna vizija (što je i krajnji cilj) je ta - da jednoga dana nivo košarke u „Teslinoj" srpskoj školi podignemo toliko - da možemo biti takmičarski ravnopravni sa velikim košarkaškim Akademijama.

Takve ambicije treba da prati i dugoročni temeljni plan kako bi se to i realizovalo. Dakle, okupiti talentovanu, opredeljenu i odlučnu decu koja jedna drugoj mogu parirati i ostvariti pozitivnu konkurenciju, zarad zajedničkog progresa u svakom smislu. Treba da poseduju svest o tome da žele da jednoga dana postanu i profesionalci ako je to moguće. Isto tako, posvećenost trenera mora biti maksimalna - bez obzira o kojem uzrastu je reč. Niko se nije naučen rodio, tako da ako i ima nedostataka mora se na njima raditi (i dopunski, i dodatno) - kako bi se nadoknadili. To su uglavnom te razlike sa kojima se u trenažnom procesu susrećem... Ipak, momci iz „Tesline" školske ekipe više su mi prirasli za srce, jer su to pretežno deca iz Srbije, sa srpskim mentalnim sklopom, i stalnom željom za dokazivanjem i pobedom! U nekim situacijama u kojima se nekad nađu, mogu lako da prepoznam sebe", rekao je profesor Dejan Mladenović.