Po izboru slušalaca prenosa iz Metropolitena

Ovoga puta oni su izabrali „Favoritkinju” Gaetana Donicetija iz 1978. godine, te ćemo ciklus prenosa nastaviti večeras od 19 sati arhivskim snimkom ove opere. Tumači glavnih uloga su vrhunski umetnici: Širli Veret kao Leonora, Lućano Pavaroti kao Fernando i Šeril Milns kao kralj Alfonso XI, uz ostale soliste i ansambl Meta kojim je dirigovao Hesus Lopes Kobos. Doniceti je ovo delo komponovao za Parisku operu te su libreto na francuskom jeziku sačinili Alfons Rojer i Gistav Vaez prema drami zasnovanoj na istorijskim događajima iz španskog XIV veka. U središtu radnje je ljubavni trougao kralja Kastilje Alfonsa XI, njegove milosnice, favoritkinje, plemkinje Leonore de Gusman, i njenog ljubavnika Fernanda, a na fonu istorijskih događaja vezanih za opadanje mavarske Španije i obnovu katoličke crkve. Ta melodramska priča tipična je za žanr francuske velike opere. Vernost kao najvažnija vrlina žene u centru je fabule, a tragičan sukob između slobode i vernosti najčešće se završavao smrću, što znamo iz brojnih operskih libreta. Smrt je bila cena za malograđansku samilost ili oproštaj crkvenih autoriteta.
I u muzičkom smislu Donicetijeva opera je u stilu francuskog spektakla, sa baletskim scenama, raskošnim kostimima, ceremonijama i velikim horskim ansamblima. Dramatika je snažna i potresna, sa punokrvnim, kompleksnim likovima. Ovo grandiozno ali uravnoteženo delo, premijerno izvedeno 1840, postiglo je najveći uspeh od svih Donicetijevih ozbiljnih opera komponovanih za parisku scenu. Do 1918. prikazana je skoro 700 puta. Doniceti je, međutim, najveći deo partiture za „Favoritkinju”, koja sadrži neke od njegovih najrafiniranijih stranica, preuzeo iz sopstvenog ostvarenja „Anđeo Niside”, koje pak vuče korene iz nedovršene opere „Adelaida”. Prva tri čina su preuzeta gotovo u celini, a četvrtom su dodate dve nove solističke numere. U njima je Doniceti, po svom običaju, vokalne zahteve prilagodio prvim izvođačima dela. Čuveni dirigent Arturo Toskanini, a i mnogi drugi autoriteti, smatrali su IV čin Donicetijevim najvećim dostignućem. Leonorina arija se ubraja u najsadržajnije monologe francuske opere. I u ostalim činovima su evidentni primeri Donicetijevog majstorstva, pre svega kao dramatičara. Zanimljivo je da razrađeni finale II čina protiče bez glavnog tenora, Fernanda, koji se u tom činu i ne pojavljuje. Ovde je dramaturški izvanredno uklopljena baletska scena, uobičajena za francusku tradiciju. Poremećen međusobni odnos kralj i Leonora maskiraju lažnom veselošću dok posmatraju balet, do trenutka kad se pojavi papski izaslanik. Baletska scena se završava dramatičnim finalom u kojem u punoj snazi izbija unutrašnja napetost između dvoje ljubavnika zbog novonastale situacije. Zanimljivost u vokalnoj podeli je što je glavna junakinja mecosopran, a ne sopran kako bismo očekivali od jedne belkanto opere, što predstavlja i otežavajuću okolnost za češće prisustvo ovog ostvarenja na sceni jer je vrlo teško pronaći odgovarajuću pevačicu za ovu veoma zahtevnu ulogu.

U pauzi između II i III čina, urednice Maja Čolović Vasić i Gorica Pilipović najaviće naredni i poslednji direktni prenos ove sezone – to je „Don Đovani” V. A. Mocarta 20. maja od 19 sati.