Ko čuva srpske kuće i obeležja u bujanovačkoj opštni?

Pedesetčetvorogodišnji Zoran Stanimirović se iz Samoljice preselio u Beograd, pre više od 30 godina, zbog posla. Jednom godišnje dolazi u zavičaj, svaki put sa posebnim emocijama.

"Kad posle toliko godina dođete tamo gde ste rođeni, na ognjište svoje i svojih roditelja, dedova, to je sreća neka, ushićenje," kaže Zoran Stanimirović. Planira da se vrati, obnovi kuću, koju kada nije tu obilazi komšija Isa Nevzari. Zoran naglašava da nikada nije bilo problema sa komšijama.

To potrđuje i Isa Nevzari. "Međusobni odnosi, ljudski, međunacionalni su bili uvek dobri, tako da ne možemo da se požalimo ni oni na nas ni mi na njih," kaže on.

Više je razloga zbog kojih su Srbi odlazili iz Samoljice, najznačajniji su ekonomski. Sredinom prošlog veka selile su se porodice u veće gradove, pojedini meštani radili su i u inostranstvu.

 Vlastimir Dejković iz Ćuprije priznaje da ga privlači rodni kraj:"Sutra, kad bih mogao, ja bih došao tu da napravim jednu vikendicu, da živim tu. Bez obzira što imam kuće i stanove u Ćupriji, došao bih jer sam se tu rodio."

A za seosku slavu dolaze iz svih krajeva Srbije, okupljaju se kraj krsta koji je podignut pre jednog veka, obnovljen pre pet godina.

"Zavičaj veže, zove," priznaje Zoran Ristić iz Vranja, "danas smo posebno srećni jer obeležavamo seosku slavu, kod ovog svetog mesta koje i dalje postoji. I mi se trudimo da ga održimo."

"Da se vidimo sa prijateljima i rođacima, uglavnom smo svi rođaci. To je jedinstvena prilika da se jednom u godinu dana okupimo i vidimo," raduje se Slavko Nikolić iz Vranja.

Bujanovac je multietnička opština, Samoljica jedno od većih sela kroz koje prolazi regionalni put,  u blizini je Koridora 10.