Muzičko obrazovanje u ranom detinjstvu

Pogrešno je shvatanje da su deca u tom uzrastu nedovoljno zrela da bi se bavila muzikom, ili da bi se vreme provedeno u učenju muzike bolje iskoristilo za bavljenje drugim disciplinama. Pogrešno se pretpostavlja, takođe, da samo mali broj osoba poseduje muzičke sposobnosti; da je ta sposobnost određena nivoom muzičkog dostignuća roditelja ili rođenjem u ʼmuzičkojʼ porodici, ili da smetnje u razvoju (npr. oštećenje sluha, intelektualni poremećaji, fizički izazovi) ometaju mogućnosti za učenje muzike.

Decenijama istraživanja koja pobijaju takve pogrešne pretpostavke uključuju studije iz oblasti kao što su muzičko obrazovanje, antropologija, etnomuzikologija, psihologija, sociologija, biologija/fiziologija i muzička terapija. 

Deca muziku i muzičke ideje koriste spontano u svojim rutinama, igri i odnosima – što doprinosi njihovom estetskom, izražajnom, emocionalnom, intelektualnom, socijalnom, fizičkom, duhovnom i kreativnom razvoju. Interakcija sa odraslima koji primećuju, afirmišu i razvijaju dečju muziku može podstaći dete da uči o sebi i drugima. 

Da bi pružili najmoćniji put ka trajnom muzičkom angažovanju, roditelji, negovatelji i nastavnici treba da primete, pozovu i modeliraju radosno i kreativno muziciranje. Deca treba da uživaju u doslednim i bogatim mogućnostima za muzičko angažovanje sa odraslima i drugom decom koja nastoje da razviju različite oblike muzičkog izražavanja. To uključuje pevanje, ritmično skandiranje, kretanje, stvaranje, improvizovanje i manipulisanje različitim zvukovima i materijalima, uz razgovore o muzičkim interesovanjima i idejama. Muzički vaspitači najbolje podržavaju muzički angažman dece u ranom detinjstvu održavajući stručnost u svojoj praksi i istraživanju, stvarajući i birajući optimalne resurse i gradeći partnerstva sa roditeljima, ustanovama za brigu o deci i organizacijama za rano učenje.