Beograd iz drugog ugla: vukovci

Samo par vekova ranije, tuda je proticao potok Bulbuder, na čijoj južnoj obali je sada park. Sa druge strane je bilo Trkalište – prostor za razne namene, ali je ime dobio po tome što su se tu, šezdesetih godina 19. veka, održavale i trke konja.

Početkom prošlog veka, deo „kod Vuka“ je počinjao da bude to što je sada: nezvanični, akademski centar Beograda.

Najpre je, po želji i nameri kralja Aleksandra Karađorđevića, izgrađen sada najstariji studentski dom na Balkanu – 1928. godine, decenijama poznat pod imenom „Lola“.

U periodu od 1925. do 1931. godine izgrađena je, i 1932. godine useljena, zgrada tehničkih fakulteta. Nisu joj se menjali ni ime ni prvobitna namena – tu su i dalje Elektrotehnički, Mašinski, Arhitektonski i Građevinski fakultet.

Park, koji najčešće zovemo „kod Vuka“, jedan je od najstarijih u Beogradu. Još 1906. godine  posađeni su četinari i napravljeno dečje igralište, ali je u potpunosti uređen početkom tridesetih godina 20. veka, i od tada mu je ime Park Ćirila i Metodija.

Spomenik Vuku Stefanoviću Karadžiću je podignut novcem koji su skoro 20 godina sakupljali građani. Autor je srpski vajar Đorđe Jovanović, a postavljen je novembra 1937. – povodom obeležavanja 150. godišnjice rođenja reformatora srpskog jezika.

U parku je i spomenik Ćirilu i Metodiju, delo makedonskog vajara Tome Serafimovskog, postavljen 2006. godine, ali i spomenik Puškinu, koji je delo ruskog vajara Kuznjecova Mumorskog i poklon Saveza književnika Rusije, 2009. godine.

Ne zna se od kada park, ali i ceo taj deo oko raskrsnice Ruzveltove i Bulevara kralja Aleksandra (nekad Bulevara Revolucije, a najčešće samo „Bulevara“), nosi neformalni naziv „kod Vuka“. Ali – ako pitate Beograđane – pre će vam reći gde je „park kod Vuka“, nego „park Ćirila i Metodija“.

I još nešto će vam reći za ovaj deo: tu su „vukovci“.

Ne misle pritom na odlične učenike koji su poneli diplome „Vuk Karadžić“ – za odličan uspeh i primerno vladanje, i eto upisali neki od tehničkih fakulteta.

Misle na ljude, najčešće bez škole, koji se, poslednjih šezdesetak godina, svako jutro sakupljaju „kod Vuka“.

Čekaju da ih „pokupi“ neko kome treba da se unese ugalj, izbaci šut, pretovari kamion robe... obavi neki teži, fizički posao, za neveliku nadoknadu.

Krajem prošlog veka, Vukov spomenik je postalo i ime za sada jedine podzemne železničke stanice u Beogradu. Svečano je otvorena 1995, sa nadom i obećanjem da će to biti zapravo prva stanica beogradskog metroa.

Danas, kod Vuka, na svakih sat vremena, kako je i predviđeno redom vožnje, staju vozovi koji idu za Pančevo, Batajnicu ili Resnik – prepuni putnika.

Dolaze studenti, radnici, akademici i „vukovci“ svih vrsta. Poneko ostane u, opet neformalnom, podzemnom gejming centru, poneko posedi u zaista lepo uređenom parku, a najčešće, ipak, svako ode svojim poslom. Bez obzira na to kojim „vukovcima“ pripada.