Nenadić: Srpskom rukometu treba nov sistem rada i veće finansiranje države

Počeo je u beogradskoj Crvenoj Zvezdi (u kojoj je prošao sve selekcije), a kao senior igrao je i u španskom Alhesirasu i Barseloni, mađarskom PIK Segedu, danskom Holstebrou, poljskoj Visli i nemačkoj Fuksi Berlin.

Prelomni periodi u profesionalnoj karijeri Nenadića, inače jednog od najboljih igrača u evropskom rukometu već godinama unazad, bili su - kada je na nagovor oca Velibora prihvatio ponudu da pristupi Holstebrou iz Danske, dok je drugi bio - odluka da dođe u najjaču ligu na svetu - nemačku Bundesligu! U dresu berlinskih „lisica" osvojio je nemački DHB Kup, evropski EHF Kup i dva puta svetski IHF Super Globus! Uz sve to, u sezoni 2015-2016 bio je i najbolji strelac Bundeslige, a iste godine proglašen je i za najboljeg rukometaša Srbije! Posebno ističemo da, od 1977. godine, od kada se vodi statistika najefikasnijih strelaca, već decenijama najbolje svetske lige, nemačke Bundeslige, ukupno trojica srpskih rukometaša ponela su prestižnu golgetersku titulu. Prvi je bio Đorđe Lavrnić u sezoni 1977-78. Na narednog srpskog golgetera čekalo se čak 36 godina(!). Desni bek THV Kila, Marko Vujin, u sezoni 2013-2014 bio je raspucan sa 248 golova, dok je dve godine kasnije - upravo Petar Pepa Nenadić sa 229 golova predvodio najbolje strelce lige u dresu Fukse Berlina!

Cilj Nenadićevog prelaska u šampiona Mađarske, „Telekom Vesprem", bio je jasan - osvajanje EHF lige šampiona, treće najvažnije krune u klupskom rukometu, jedine koja mu nedostaje u karijeri. U prošloj, 2019. godini, kada je Petar Nenadić proglašen najboljim evropskim rukometašem, njegov klub iz Vesprema ušao je u finale pomenutog takmičenja - ali je izgubio od skopskog Vardara sa tri gola razlike - 27:24!).... Ove godine, mađarski prvak, jedan od favorita za najviši plasman, nalazi se u grupi B u kojoj su još Barselona, Kil, Motor, Alborg, Celje, Nant i PPD Zagreb. Nakon četvrte runde, uz isto toliko pobeda, sačuvao je maksimalan učinak!

Petar Nenadić, i ako ne razmišlja toliko „daleko" - ne bi imao ništa protiv da mu „Telekom Vesprem" bude poslednji klub u karijeri vrhunskog igrača, jer mu odgovara život u Mađarskoj. Sa porodicom, suprugom Jelenom Nikolić (nekadašnjom reprezentativkom Srbije u odbojci) i sedmogodišnjim sinom Aleksom (učenikom Drugog razreda Srpske osnovne škole „Nikola Tesla" u Budimpešti), stanuje u stambenom delu Srpske zadužbine Save Popovića - Tekelije - „Tekelijanumu" (koja je u najužem centru metropole Mađarske) i u stalnom je kontaktu sa sunarodnicima.

S obzirom na to da je bio član reprezentacije Srbije (čiji dres je oblačio preko stotinu puta) koja je poslednje odličje, srebrnu vicešampionsku medalju na Evropskom prvenstvu u Beogradu, osvojila davne 2012. godine, da klupski rukomet u Srbiji gotovo dve decenije nema nijedan značajniji rezultat na evropskoj sceni - brojni sportski analitičari upravo Nenadića (jer uz sjajnu igračku ima i akademsku referencu - završen Fakultet za sportski menadžment, univerziteta „Singidunum" u Beogradu), kao i njegovog donedavnog klupskog saigrača Momira Ilića (u ovom trenutku pomoćnog trenera u „Telekom Vespremu" i studenta Fakulteta za sport Unuverziteta „Union - Nikola Tesla" u Beogradu) - vide kao vesnike preporoda rukometnog sporta u Srbiji. Jer, genetski „kod" Srbija za ovaj sport ima, kao i talenata napretek. Treba joj nova generacija trenera koja će decu obučavati savremenim metodama, ali i mnogo veće finansijsko ulaganje države. Dominantan stav je, da novi „talas" menadžera može da napravi uspeh, ali je pitanje - da li se, i koliko, srpski klubovi i nacionalni tim mogu zadržati u evropskom vrhu? Jer, to zahteva i ozbiljno dugoročno planiranje.

Pitamo našeg gosta šta i kako organizaciono-tehnički menjati u rukometu u Srbiji, da bi se mogao implementirati barem deo menadžmenta iz vrhunskih inostranih klubova u kojima ste vi igrali, i bili - i učesnik i svedok njihovog besprekornog funkcionisanja? 

„Svi inostrani klubovi u kojima sam igrao funkcionisali su besprekorno iz tri razloga. Znalo se: zašto se radi, ko šta radi i ko kako radi! Toga u srpskom rukometu - nema(!?), a dodatni problem je i taj - što stare generacije ne dozvoljavaju smenu jer se boje inovacija u radu i promene sistema! Upravo zbog konzervativnih metoda i principa (od kojih su mnogi prevaziđeni) klupski i reprezentativni rukomet u Srbiji godinama „kaska" u mestu, što potvrđuju i rezultati. Generacije koje ga u ovom trenutku (pred)vode su, metaforički da se izrazim, Ajfon 1, a već je izašao Ajfon 11", kaže Nenadić.

Drugo pitanje po važnosti je - finansiranje (sa kolikim učešćem državnog, privatnog i donatorskog novca). Jer, Srbija može da obezbedi sponzorstvo (kompanija od nacionalnog značaja) barem za dva domaća rukometna kluba koji bi svake godine igrali u Evropi i pronosili njen dvostruki imidž, i državni i sportski (kao što su to od pre pet godina planski uradile Slovenija, Hrvatska i Makedonija). Uz to, takvi klubovi svake druge godine u najbolji nacionalni tim liferovali bi po tri - četiri nova reprezentativca, a Srbija to već odavno nema.

"Da bi se pokrenula „nova", dobra priča o ovome, potrebno je da „neko" u Srbiji „prepozna" značaj ovakve ideje. I, što je najbitnije, da bivšim srpskim rukometnim asovima koji su završili internacionalne karijere (i gotovo svi imaju fakultetske diplome koje su stekli dok su igrali, jer nisu hteli da zapostave svoje obrazovanje) - pruži šansu da počnu da rade po znatno modernijim metodama i izgrade potpuno novi sistem koji će srpskom rukometu doneti sasvim drugačiji i umnogome respektabilniji evropski renome od sadašnjeg", bio je krajnje jasan u svom odgovoru Petar Nenadić.