Kako zvuči tišina

Današnje Vreme muzike, koje uređuje i vodi Gorica Pilipović, ispuniće tišina.

To zvuči kao paradoks, ali kako zvuče kompozicije pod tim naslovom, tj. šta je tišina značila za neke kompozitore i kako su je dočaravali svojom muzikom ‒ videćemo danas na primeru pet ostvarenja.

Prvo među njima nosi naslov E silencio, Tišina je, a njegova autorka je Katarina Miljković. Delo je pisano 1987. za mecosopran, preparirani klavir, gudače i traku, što govori o sklonosti Miljkovićeve ka nestandardnim ansamblima. Kao što je muzika Katarine Miljković izvirala iz zvučnog, pa i intimnog okruženja, tako je i ostvarenje pod još paradoksalnijim nazivom Pauze tišine italijanskog kompozitora iz prošlog veka Đan Frančeska Malipjera nastalo kao odgovor na ratno okruženje. „Ko uspe da pronikne tišinu i dozove je njenim pravim imenom, taj je postigao najviše što smrtan čovek može postići", reči su Ive Andrića koje citira muzikološkinja Ivana Vuksanović u tekstu pod naslovom „Tišina bez spokoja". Tekst objavljen u časopisu „Novi zvuk" govori o kompoziciji Silencio Milana Mihajlovića, još jednom muzičkom delu koje se bavi tišinom. Pet godina pre Mihajlovićeve kompozicije, dakle, 1991, nastaje i Silencio Sofije Gubajduline. Konačno, tu je i Arvo Pert, koji ima svoju muziku tišine, pod latinskim nazivom Silencijum, to je zapravo drugi deo njegove čuvene kompozicije Tabula raza.