Kako se smanjila čovekova potreba za snom

Kada se uporedi dužina čovekovog sna sa dužinom spavanja drugih primeta vidi se da većina provodi između devet i petnaest sati dnevno „zatvorenih očiju", dok je prosek sna kod ljudi u toku 24 sata svega sedam sati.

Analiza stila života u kombinaciji sa biološkim faktorima koji određuju našu vrstu dovela je, međutim, do zaključka da bi optimalan period sna bio deset sati, kaže se u zaključku studije objavljene krajem februara u publikaciji Američkog arheološkog instituta.

Kada je reč o drugim vrstama primata kojima se ta studija pozabavila, vreme spavanja odgovaralo je prethodnim statističkim predviđanjima.

Tokom evolucije dve stvari su doprinele skraćenju potrebe za snom, smatraju evolucioni antropolozi. Prva je skopčana sa uspravnim hodom u afričkim savanama.

U surovom, neprijateljskom okruženju kojim su dominirali grabljivci, zajednica je morala da ima zaštitu ‒ što je značilo da su prvi ljudi morali duže da stoje i osmatraju okolinu zbog straha od divljih zveri koje su često u njima videle (i nalazile) ukusan obrok

Druga činjenica bila je učenje novih veština radi opstanka u prirodi i razvijanje socijalne interakcije, koja nas danas čini onim što jesmo, zbog čega ljudska vrsta nije imala vremena da u potpunosti ostvari potrebu za snom.

Kako je tokom evolucije vreme spavanja skraćivano, REM-faza (koja je, prema istraživačima, izuzetno bitna za učenje i pamćenje) postala je važan deo sna, čak i prilikom običnog dremeža.

Dubok san ‒ vreme kada se organizam potpuno opušta ‒ iako je važan za funkcionisanje neurofizioloških procesa, činio je mnogo manji deo procesa spavanja.

Navedena studija samo potvrđuje činjenicu da ljudi provode u snu znatno manje vremena nego ostali primati. Da bi se do kraja shvatilo zašto čovek prosečno spava kraće, potrebno je proširiti istraživanje na sve primate čije se funkcije mozga mogu porediti s čovekovim, a kojih je, prema antropolozima, blizu tri stotine.

 Priredila: Nataša Goati