Godišnjica rođenja Uroša Predića

Uroš Predić rođen je 7. decembra 1857. godine u Orlovatu kod Zrenjanina kao najmlađi sin sveštenika Petra Predića. U rodnom mestu pohađao je osnovnu školu, a potom nemačku školu u Crepaji. Od 1869. do 1876. studirao je sedmorazrednu gimnaziju u Pančevu koja je kasnije dobila ime po njemu.

Kao vrlo darovit, dobio je stipendiju Matice srpske i 1876. godine otišao na bečku slikarsku akademiju. Bio je u klasi profesora Gripenkerla, istaknutog bečkog slikara, koji je imao veliki uticaj na Predića.

U toku studija dobio je Gundelovu nagradu ‒ za slikanje uljem po muškom modelu.

Po povratku iz Beča, u Orlovatu radi seriju slika iz seljačkog života, dočaravajući život meštana. U pokušaju da postigne što uverljiviju sličnost sa likom naručioca i insistirajući na prepoznatljivosti, Predić je postao ne samo jedan od najvećih srpskih slikara realizma već i hroničar građanskog društva svoga vremena.

U njegovom slikarskom opusu najviše su zastupljeni portreti i ikonografija, ređe pejzaži i samo jedan akt.

Portreti predsednika Akademije 

Godine 1885. u Pančevu je počeo sa slikanjem portreta po porudžbini, ponekad pomoću fotografija.

Radio je najčešće reprezentativne portrete, glave ili biste. Uradio je čuvene portrete predsednika Akademije: Sime Lozanića, Stojana Novakovića, Jovana Žujovića, Jovana Cvijića, Đorđa Vajferta, Slobodana Jovanovića, Bogdana Gavrilovića, Aleksandra Belića, Mihaila Petrovića, Ksenije Atanasijević i Brane Petronijevića.

Jedan je od osnivača društva Lada 1904. godine i bio je neprekidno član tog društva, kao i njegov dugogodišnji predsednik.

Izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije 1909. godine a godinu dana kasnije za redovnog člana.

Predić je jedan od osnivača Udruženja likovnih umetnika u Beogradu (1919) i prvi njegov predsednik.

Kada je u pitanju ikonografija, Uroš Predić je oslikao prelepi ikonostas bečejske pravoslavne crkve, ikonostas u kapeli bečejskog veleposednika Bogdana Dunđerskog, kao i ikonostas crkve u rodnom Orlovatu, zbog čega se ocenjuje da je poslednji značajan srpski ikonopisac.

Poseban kvalitet ima njegov crtež, što je posebno uočljivo u  sačuvanim blokovima za skiciranje.

U dugom stvaralačkom životu ostao je veran pravilima starih majstora i istrajao je na isticanju crteža i jasnoće kompozicije, pokazujući otpor prema težnjama mladih umetnika koji su se školovali u Minhenu i Parizu.

Umro je 1953. godine u Beogradu, u 96. godini, kao najstariji srpski slikar. Prema sopstvenoj želji sahranjen je u rodnom mestu. I u dubokoj starosti bio je pun radne energije i vedrine.