Zločini nad Slovenima u Prvom svetskom ratu

„Ono što Prvi i Drugi svetski rat izdvaja od ostalih jesu nekontrolisani zločini protiv civilnog stanovništva koje su počinili, pre svega, Nemački rajh i Austrougarska, ali i Osmansko carstvo. Dakle, mi danas možemo da govorimo o tri velika zločina koja su se dogodila u Prvom svetskom ratu. Prvi je zločin Osmanskog carstva nad jermenskim stanovništvom, zatim masakr koji su počinili pripadnici carske austrougarske vojske nad Rutenima i srpskim stanovništvom i zločini nemačke vojske tokom marša kroz Belgiju 1914. godine i u severnoj Francuskoj. Međutim, zločini austrougarske vojske nad Rutenima i Srbima ostali su i dalje manje poznato poglavlje u istoriji Prvog svetskog rata. Kad je reč o ukupnom broju žrtava, ovi zločini nalaze se na drugom mestu. Dakle, bilo je više žrtava među Rutenima i Srbima nego među belgijskim stanovništvom. Procenjuje se da ih je bilo 80.000", započinje svoje izlaganje dr Hautman.

To je bilo doba imperijalizma koje je započelo krajem devetnaestog veka ‒ doba u kom su velike imperijalne sile kolonizovale države Afrike i Azije, smatrajući tamošnje stanovništvo niževrednim, objašnjava profesor i dodaje: „Pripadnici bele rase sebe su postavili na sam vrh hijerarhije ljudskog roda. Dakle, to nije bilo nešto što su izmislili nacional-socijalisti. Ideja o rasnoj superiornosti nastala je još u 19. veku i otad se razvijala."

 Tokom ustanaka naroda u kolonijalizovanoj Africi, i pre Prvog svetskog rata, nemački kolonijalisti, kao i Englezi u Indiji, počinili su teške zločine, nastavlja dr Hautman: „To znači da je tada svetom vladala rasistička i socijal-darvinistička ideologija i u toj kategorizaciji ko je na vrhu, a ko na dnu lestvice, slovenski narodi našli su se pri dnu lestvice. Južnoslovenski narodi u nemačkom delu monarhije, kao i oni koji su živeli u austrougarskom delu carstva, bili su jednako obespravljeni i marginalizovani. Sve je to imalo strašne posledice u trenutku kad je Prvi svetski rat izbio i kad je, da tako kažemo, otvoren put takvoj zločinačkoj ideologiji".

O uvreženoj i naširoko prihvaćenoj rasnoj teoriji koja možda najbolje ilustruje politiku velikih sila krajem 19. i početkom 20. veka svedoči bilten Ministarstva spoljnih poslova Dvojne monarhije iz 1916. godine, pripremljen kao odgovor silama Antante na optužbe da je Ka-und-Ka država prekoračila norme međunarodnog prava:

„Pravnici nas uče da su civilizovane države prinuđene u ratu sa narodima koji se nalaze na nižem stepenu civilizacije da primene ratno pravo koje je prilagođeno njihovom načinu ratovanja. Tako su postupali Francuzi u Africi i u Tonkinu (Vijetnam), u Kini i u Dahomeju, a Englezi u Indiji i Rusi na Kavkazu i u Turkestanu."

Proglas objavljen Rumi avgusta 1914. godine kao Direktiva za postupanje sa stanovništvom u Srbiji prethodio je nastupanju austrougarske vojske i prema njemu:

„Rat nas vodi u neprijateljsku zemlju sa stanovništvom koje nas beskrajno mrzi, u kojoj je dozvoljeno kukavičko ubistvo čak i nad pripadnicima višeg staleža, kao što je pokazala sarajevska katastrofa, ubistva se slave kao junaštva. Prema takvom narodu svaki oblik ljudskosti i sažaljenja je neumesan, štaviše opasan."

Na taj način legalizovan je rasizam nad Srbima, te je svaki njegov oblik bio dozvoljen. Zbog toga bi valjalo da država Srbija danas, ako već zbog političkog mira ne angažuje pravnike koji bi zahtevali revandikaciju pred međunarodnim sudovima povodom zločina koji je izvršen nad njenim stanovništvom u Prvom svetskom ratu, podigne spomenik desetinama hiljada nedužnih  koji su stradali u ratu samo zbog svoje nacionalne pripadnosti.